Η προσωπική μου διάφανη σφαίρα περιέχει μία σύνθεση από φυσικά και τεχνητά υλικά και ένα βίντεο.

Έφτιαξα μία κάψουλα μνήμης και συνειρμών, έναν προστατευμένο χώρο, μια ετεροτοπία συνδεδεμένη με το ηλεκτρικό δίκτυο. 

Στο βίντεο παρουσιάζεται μία παραδείσια εικόνα, μία “Αρκαδία” “καθαρή”, υποτίθεται, από πολιτισμό. Αντιφατική ιδέα, αφού η ψηφιακή καταγραφή και αναπαραγωγή είναι απολύτως εξαρτημένες από τον τεχνολογικό πολιτισμό.

Στο έργο αυτό, αναφέρομαι στη νοσταλγία της αγριότητας, την κλασική φαντασίωση του νεωτερικού ανθρώπου για επιστροφή ή «ένωση» με τη φύση.

 

My transparent sphere is a blend of natural and artificial materials, enclosing a video at its core.

I've created a capsule of memory and association—a sheltered space, a heterotopia—linked to the power grid.

The video depicts a paradisiacal scene, an 'Arcadia' that appears untouched by culture. This idea is inherently contradictory, as digital recording and playback are entirely reliant on technological culture.

In this piece, I evoke a sense of longing for wildness, echoing the classic modern fantasy of returning to, or merging with, nature.