Εκμαγείο γυναικείου θώρακα από γύψο. Επένδυση από ξύλο balsa που ακολουθεί τη γεωγραφία του σώματος σαν ψηφιδωτό. Λουριά στο πίσω μέρος, για να μπορεί να φορεθεί από το συγκεκριμένο άνθρωπο, στα μέτρα του οποίου φτιάχτηκε. Ο νάρθηκας εμποδίζει την αυθόρμητη διάχυση του «μέσα», οριοθετεί και κανονίζει την ανάπτυξη. «Ρούχο» που το βγάζω και το κρεμώ, εικόνα του παρελθόντος, «αποτύπωμα» μιας εξελικτικής διαδικασίας, όπως το πουκάμισο του φιδιού. «Δέρμα» από ξύλο που ταυτόχρονα παραπέμπει στο γήινο μωσαϊκό, όπως γίνεται ορατό από ψηλά. Θερμή και απαλή, ξύλινη σάρκα. Το έργο συνδιαλέγεται με τις έννοιες της ζωντανής ύλης και της αναπαράστασής της, την έννοια του ορίου και του ξεπεράσματός του, την έννοια του χρόνου.